Indie-Indonesie in honderd gedichten

Deze bloemlezing bevat honderd gedichten die alle gesitueerd zijn in wat Rob Nieuwenhuys eens noemde ‘het Indonesisch decor’. Ergens in Indonesië, ‘een slootkant, een zonsondergang, of de zee van waaruit of waarover de dichter zijn ontroering uitspreekt’. Of dat nu de Nederlandse dichter/ marineofficier Jan Prins is, die rond 1900 de uitgebluste vulkanen van Java zag als ‘werelden van rouw, tussen het onmeedogend blauw’, of de jonge, door Bcrthold Brecht geïnspireerde Indonesische dichter Rendra, die over de rivier de Tjiliwoeng schreef: ‘... zo zingt de kali, terwijl zij zich in bochten kronkelt en langs Djakarta met haar billen strijkt...’ Meer dart dertig dichters bezingen in deze bundel het Indonesisch decor, over een periode van ruim tachtig jaar. En omdat in die tachtig jaar de kolonie Nederlands-Indië de vrije republiek Indonesië werd, is de bloemlezing ook een reis door een heel bewogen periode geworden. Van het Indië van tempo doeloe - met veel ‘geloken ogen en de geur van moeders haarwrong’ - via het Japanse interregnum, toen het Indonesisch decor meestal een interneringskamp was, naar het vrije Indonesië - met een oproep aan ‘de hoeren van Jakarta om toch vooral de politici te wantrouwen.’ Gedichten van onder andere E. du Perron, Willem Brandt, G.J. Resink, Chairil Anwar, Sitor Situmorang, maar ook naoorlogse dichters als Henk van Teylingen en lymen Trolski die op een of andere wijze met dat Indonesisch decor werden geconfronteerd, zijn door Joop van den Berg voor het eerst bijeengebracht en in een historisch kader geplaatst.