Bij de gratie van de dichtspier

Dik twintig jaar kwam er uit dichter Hendrik van Teylingen niet één vers, zelfs niet met Sinterklaas. Hij was hèrdichter geworden. Uit de mystieke Indiase literatuur bracht hij, in versmaten als kransenrijgster, tijgerspel en loomschree, duizenden sloka's van het Sanskrit in het Nederlands over. Geen mens die ze las. Door de gunst van Saràsvati echter, de godin der poëzie, spande zich in de zomer van 1995 andermaal zijn privé-dichtspier, als ware dàt het loon voor zijn herdichtende inspanningen. Mogen we Van Teylingen geloven, dan gulpten de verzen te voorschijn. Nu heeft Bij de gratie van de dichtspier inderdaad iets gulpends, zij het op verdacht gedoseerde wijze, alsof de maker weinig aan het toeval heeft willen overlaten. Tegelijk bevat de bundel gedichten die horrelend uit de bocht vliegen, maar ook dat met opmerkelijke beteugeling. Bij de gratie van de dichtspier gaat over het dichtkantoor, het volmaakte vers (gedachteloos opgetikt door een chimpansee), de dichter als schenktuit, als verloskundig specialist, aanbieder van sliertjes inkt, schaamteloos ouderwetse rijmgek en niet in de laatste plaats als door alle aardse droefenis heen immer de lichtheid zoekende geestelijk aspirant. Hendrik van Teylingen (1938) publiceerde tussen 1966 en 1974 drie bundels gedichten en een bundel columns over Suriname. Sedert 1985 verschenen bij De Bezige Bij zes boeken van zijn hand. Naast literair werk produceert hij herdichtingen van onder andere de Bhagavad-gita en het Bhagavata Poerana.